Soms weet je al, nog voor je degelijk uit bed stapt, wat voor een dag het zal worden.
Ken jij tevens het gevoel waar je jezelf in afvraagt, hoe ga ik deze godverdomse dag weer doorkomen? Natuurlijk ken je dat gevoel! Zelfs de sterkste vrouwen en mannen ervaren dit wel eens bij tijd en stond. Ook ik. Kom wat dichter geschoven want ik laat je een kijkje nemen doorheen een random dag ten huize Rossini...
Vanochtend, 7u15, het gezoom van mijn Iphone dat door de kamer weergalmd, die tevens de tijd aangaf dat het tijd was om uit bed te komen. Na mijn dagelijkse 3 'snooze' handelingen, laat ik de rolluiken naar boven glijden.
Met 1 oog dicht en 1 oog open, zie ik al gauw dat er geen zonnestralen me kwamen verwelkomen maar een gure winterdag, met regen, veel regen. Lekker goed voor je humeur met andere woorden :-) (tenminste als je er gevoelig voor bent voor de rainy blues).
Een paar minuten nadat ik bijna volledig tot bewustzijn was gekomen, staat Noah al naast mijn bed te swingen met de wijze woorden: "Mama, mag ik alsjeblieft nu op de Switch?"
Je kent dat wel hé, dat zwarte doosje waar je je kind wat stil mee kan krijgen als je even moeder-stuff dient te doen, dringend te doen (meestal toch) :-)
Het ontbijt en lunch, die zijn meestal al de avond ervoor klaargemaakt, net voor mijn bedtijd. Gelukkig maar, want daar spaar ik bv, veel tijd mee uit. Na eerst eens heel diep in en uit te ademen, stap ik rustig het bed uit, stop ik mijn IPods in mijn oren en hoe start mijn dag nu het beste? Door mijn playlist te laten afspelen, te beginnen met een nummer afhankelijk van mijn mood. Vandaag was dat op de tonen van Lana Del Ray, young and beautiful.
Al zingend eis ik de badkamer op, 15 minuutjes maar, meer heb ik niet nodig, of ik haal het niet... (dat zou dan niet de eerste keer zijn :-) ) Daarna is het peanut time. Diens kledij ligt al klaar van de avond ervoor zodat er geen discussies mogelijk meer zijn op mijn nuchtere maag VOOR ik zelf nog maar mijn tas koffie heb gehad.
Mijn haren in een staart of opgestoken, mijn hemd dat ik nog snel wegstop in mijn nauw aansluitende jeans, riem dicht gegespt en klaar om de trap af te dalen en nu begint de race. De race tegen de klok. Meestal is het al 7u45 dus nog 30 minuten tijd voor we in de wagen moeten zitten richting Tervuren. Ik trek de koelkast open, haal de brooddozen, de fruitdoos en het plat water eruit en vul de boekentas waar er wel 20 draakjes opstaan.
Ondertussen heeft peanut zijn ontbijt binnen en kan ik nog snel de doorgelopen koffie in mijn koffiebeker for on the road gieten en off we go! Een kus of lief woord aan de twee viervoeters die op ons huis letten terwijl wij er niet zijn, en de voordeur in het slot.
Nu moet je weten, meestal als de nacht vrij kort is geweest omdat ik het weer zo nodig vond om mijn memoires neer te pennen in het holst van de nacht, dan weet ik bij god niet meer waar ik die fucking auto heb geparkeerd en geloof me, als ik in een rush zit, is het 9/10 het geval dat ik nog eerst wat blokken mag rondhossen voor ik eindelijk mijn blauw beest heb teruggevonden. Zucht... de planning raast op dat moment door mijn hoofd als een hoge snelheidstrein, maar cool, I got it all under controle.
Hier gaan we! Gordels vast, mijn handtas in de koffer, mondmasker en autosleutels naast mij op de passagierszetel en Noah die schuin achter mij zit. Ik start de wagen en meteen gaat mijn playlist verder. Noah kiest zelf zijn lievelingsnummers en stelt me er allerlei vragen over, maar wat ik het meest geweldige aan heel die rit vindt, is dat hij spontaan woordjes begint te vormen met letters die hij op mijn navigatie ziet verschijnen van de desbetreffende artiest die dan net zijn songs aan het laten weergalmen is door de speakers. Daarnaast moet ik me dan ook maar kunnen concentreren op de vraag van: "mama ik hoor nu dit en dit instrument in dit nummer, hoor jij er nog anderen mama?", en dit terwijl ik de omgeving probeer te capteren met mijn lensen.
Goh wat zou ik toch graag even 2 minuutjes tijd voor mezelf hebben nu, kijken, ervaren, beleven, genieten, maar hey, het is wat het is, en mijn kiddo die zo gepassioneerd aan het geraken is door muziek als ik, dat is me die 2 minuten voor mezelf niet meer waard.
Na een ritje van 15 a 20 min komen we aan aan het HHC te Tervuren. Ik laat Noah uit de auto, doe zelf mijn mondmasker aan, neem mijn sleutels en zijn boekentas in mijn rechterhand en breng hem tot aan de ingang, waar ik hem dan alleen naar binnen moet laten gaan. Nog snel de draakjes op zijn rug zetten, een kus op zijn hoofd, en hop, weg is hij.
De race gaat verder. De ene dag richting Belfius, de andere dag richting gemeentehuis of Bloomings, mijn eigen zaak,... En dit probeer ik dan te combineren met 4x per week ergens tussen de drukte door te ontsnappen voor een stevige work-out naar de fitness club, want hé, ik ben ook maar een mens dat af en toe te kampen heeft met stress, soms hevige stress, en net op die momenten moet je juist als vrouw of man goed naar je lichaam luisteren en stoom gaan aflaten of een stap terug te nemen. Zoals de Romeinse dichter Juvenalis het ooit mooi mocht verwoorden: mens sana in corpore sano.
Om 15u15 gaat de schoolbel al weer en wordt peanut terug opgehaald.
Als moeder probeer ik hem zo vaak mogelijk zelf af te halen, want dat is wat een kind zo leuk vindt, dat mama ondanks een druk bestaan, er toch staat, en oh wee als deze moeder eens 2 minuten te laat is... hij zal het gezien hebben en mijn kind zou mijn kind niet zijn als hij me dit dan ook niet zou melden met een boze blik die na 5 minuten alweer plaats heeft gemaakt voor die lieve, oprechte glimlach.
Eens thuis begint de strijd om het huiswerk. Gelukkig is het niet elke dag een strijd en gelukkig gaat mijn kind dan ook heel erg graag naar school, want hey, wie moet er anders een leuk ziekenhuis gaan bouwen later en een mooi groot huis voor moederlief? :-) Hij wil dus bouwer worden want architect dat woord vind hij nog veel te moeilijk.
Terwijl kleine Einstein, zijn leesoefening nog even doorneemt, begin ik alvast aan het avondmaal. Daarna is er nog wat tijd voor televisie of een speelplezier alvorens we naar de douche of het bad gaan en zo het bedje in om de dag erna weer fris en monter op te staan en opnieuw de dag te starten.
Eens peanut in bed ligt, hol ik 9 op 10 opnieuw de trap af, ik probeer Tom niet omver te lopen, en zorg ik opnieuw voor de lunch en het ontbijt van de volgende ochtend. Daarna verzet ik mijn zinnen. Meestal door een paar deuntjes op de piano te spelen, een kruiswoordraadsel op te lossen van de Libelle die al weken ongeopend op tafel ligt, of in zeer uitzonderlijk geval, wat tv te kijken.
Mijn leven als een echte "momtrepreneuse", hoe ik mezelf wel eens durf te noemen, aan wel 300 per uur, is niet mede mogelijk door de hulp van mijn ouders. Eeuwig dankbaar ben ik hen ervoor dat zij op zulke momenten waar ik hen nodig heb, mijn stress wegnemen door ervoor te zorgen dat mijn ukkie in veilige handen is.
Is het zo dat ook jij vaker struggled met het 'onder controle' krijgen van de thuissituatie als werkende ouder? Dan ben ik de gewezen persoon om je hierbij een handje te helpen door mij een mail te sturen. Samen stellen we een concrete planning op en ontmoeten we elkaar tijdens een aantal sessies zodat jij door het leven walst als drukke, bezige bij.
Liefs,
A